Yemleme Sıklığı, Rasyondaki Protein Düzeyi ve Balık Büyüklüğünün Japon Pisi Balığı'nın (Paralichthys Olivaceus) Gelişimi, Besin Madde Sindirimi, Vücut Kompozisyonu ve Nitrojen Kullanım Oranı Üzerine Etkileri

Abstract

YEMLEME SIKLIĞI, RASYONDAKİ PROTEİN DÜZEYİ VE BALIK BÜYÜKLÜĞÜNÜN JAPON PİSİ BALIĞVNW(Paralichthys olivaceus) GELİŞİMİ, BESİN MADDE SİNDİRİMİ, VÜCUT KOMPOZİSYONU VE NİTROJEN KULLANIM ORANI ÜZERİNE ETKİLERİ ÖZET Bu araştırmada, yemleme sıklığı ve rasyondaki protein düzeyinin Japon pisi balığının {Paralichthys olivaceus) gelişimi, vücut kompozisyonu ve besin maddeleri sindirimi ile, balık büyüklüğünün nitrojen metabolizması üzerine olan etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Hk denemede, ortalama ağırlıkları 0.4 g olan Japon pisi balıklan, 3 farklı yemleme sıklığında (günde bir, iki ve üç kez), eşit enerjili (4.7 kcal/g yem), protein kaynağı olarak balık unu ve kazeinin kullanıldığı beş farklı protein düzeyinde (% 40, 46, 52, 58 ve 64) hazırlanan yemler ile 40 gün boyunca beslenmişlerdir. Deneme sonunda, ağırlık artışı, spesifik büyüme oranı ve yem tüketiminin yemleme sıklığı ve protein düzeyindeki artışa paralel olarak önemli derecede (P<0.05) yükseldiği gözlenmiştir. Yemleme sıklığı ve protein düzeyi arasında önemli bir ilişki saptanmamıştır. Günde iki kez yemleme sıklığı yavru japon pisi balığının maksimum büyümesini sağlamak için yeterli bulunmuştur. Optimum yemleme sıklığında (günde iki kez), yavru japon pisi balığının optimum protein ihtiyacı kırık doğru regresyon analizi ile % 57.8 olarak belirlenmiştir. Tüm vücutta yağ ve protein oram yemleme sayısının artması ile artmıştır. Yemdeki protein düzeyinin artması ile tüm vücut proteini artmış, fakat yağ oram azalmıştır. Yemleme sıklığı, protein, yağ ve kuru madde sindirilebilirlik katsayısı üzerinde etkili olmamıştır. Fakat, yağ ve kuru madde sindirilebilirliği, rasyon kompozisyonu tarafından etkilenmiştir. Sonuç olarak, 0.4 - 18 g11 arasında, % 57.8 protein içeren rasyon ile günde iki kez doygunluk noktasına kadar yemlemenin Japon pisi balığı yavruları için optimum olduğu saptanmıştır. ikinci denemede, toplam amonyak nitrojen salınım oranındaki değişim esas alınarak (TAN, mg-N/100 g balık/g), balık büyüklüğünün nitrojen kullanımı üzerine olan etkilerinin saptanması amaçlanmıştır. Büyüme denemesinde kullanılan deneysel yemler, 3 farklı büyüklükteki (B) balık grubuna (Bı; 13.47 ± 0.40 g, B2; 41.20 ± 1.15 g, B3; 119.01 ± 2.74 g), canlı ağırlıklarının % l'i oranında verilmiş ve TAN salınım oranlan 21 °C sabit sıcaklıkta, yemlemeyi takip eden 24 saat boyunca, 2 saatlik periyotlarla izlenmiştir. Günlük TAN salınım oranı her büyüklük grubu için 72 saat bırakılmış balıklarda da ayrıca takip edilmiştir. Açlık koşulu altında, Bı (0.58±0.04 mg-N/100 g balık/h) ve B2 (0.57±0.04 mg-N/100 g balık/h) B3'e (0.35±0.04 mg-N/100 g balık/h) göre daha yüksek oranda TAN salgılamışlardır (P<0.05).Yırmidört saat boyunca en yüksek TAN salınım oram Bı ve B25de yemlemeyi izleyen 2-4 saat arasında, B3 de ise 2 - 8 saat arasında gözlenmiştir. Rasyondaki protein düzeyinin artmasına bağlı olarak, tüm büyüklük gruplarında günlük TAN salimim artmış, fakat balık büyüklüğünün artması ile azalmıştır. Nitrojen tüketimi ve balık büyüklüğü arasında önemli bir ilişki saptanmamıştır. Günlük TAN salınımı Bı, B2 ve B3 için sırasıyla Y = Q222X+ 12.83, Y= 0.201 X + 13.98, ve Y= 0.109 X + 7.87 olarak tanımlanmıştır (F; günlük TAN salınımı (mg-N/100 g balık/g), X; nitrojen tüketimi, mg). Denklemlerin eğiminin, amonyağa dönüşen nitrojen yüzdesini (ADNY) temsil ettiği saptanmıştır. ADNY'nin balık büyüklüğüne bağlı olduğu, balık büyüklüğü ile azaldığı ve bu nedenle balık büyüklüğünün artışına paralel olarak nitrojen kullanımının da yükseldiği belirlenmiştir. Japon pisi balığının protein ihtiyacının, büyüklükteki artışa paralel olarak proteinden karşılanan enerji ihtiyacındaki azalma nedeniyle azaldığı sonucuna varılmıştır.Ill EFFECTS OF FEEDING FREQUENCY, DIETARY PROTEIN LEVEL AND FISH SIZE ON GROWTH, BODY COMPOSITION, NUTRDSNT DIGESTIBILITY AND NITROGEN UTILIZATION OF JAPANESE FLOUNDER, Paralichthys olivaceus ABSTRACT In the present study, the effect of feeding frequency and dietary protein level on growth, whole body proximate composition and nutrient digestibility, and the effect of fish size on the nitrogen metabolism of Japanese flounder {Paralichthys olivaceus) were investigated. In the first study, five isocaloric fish meal-casein based diets containing different protein levels (40, 46, 52, 58 or 64 %) were prepared and fed to fish (initial mean weight 0.4 g) near the satiation level per day corresponding to the varied feeding frequencies (one, two and three times a day) for 40 days. The results indicated that weight gain, specific growth rate and feed intake significantly increased with feeding frequency and dietary protein level. There was no interactive effect on the fish growth between feeding frequency and dietary protein level. Two times feeding frequency was found to be enough to support the maximum growth of juvenile Japanese flounder. Under the optimum feeding frequency (two times a day) condition, the optimum dietary protein requirement of juvenile Japanese flounder was found to be 57.8 % described by broken line regression analysis. The proportion of the lipid and protein in whole body increased with increased number of feedings. As the dietary protein level increased, whole body protein also increased, but whole body lipid contents decreased. Apparent protein, lipid and dry matter digestibility coefficients were not affected by feeding frequency. However, lipid and dry matter digestibility were affected by diet composition.IV Results indicated that the optimum feeding frequency for maximum growth was two times a day with the diet containing 57.8 % protein for Japanese flounder growing from 0.4 to 18 g when fed near satiation. In experiment U, effects of dietary protein level and fish size on total ammonia nitrogen excretion rate of Japanese flounder were studied. Monitoring of total ammonia nitrogen (TAN) excretion rates were performed to evaluate the nitrogen utilization of varying size of Japanese flounder fed the diets containing 40 to 64 % dietary protein. TAN concentration of samples was measured every 2 h following 24 h after feeding. Results indicated that the hourly TAN excretion rates of starved fish of size I (13.5 g) and JJ (41.2 g) were significantly higher than that of the size III (119.0 g) (PO.05). The only peak on post-brandial excretion mainly occurred 2-4 h after feeding in size I and II. However, the fish of size HI tended to reach to the peak with slightly longer time. Daily TAN excretion significantly increased with increasing nitrogen intake, but decreased with increasing fish size. No interactive effect of fish size and nitrogen intake was observed for daily TAN excretion. The relationship between nitrogen intake and ammonia excretion rate was identified by the simple regression in each size, and intercepts of the equations represented the ration of ingested nitrogen diverted to ammonia (INDA). According to the proportions of INDA, size HJ showed more effective nitrogen utilization than those size I and size II. Better nitrogen utilization with increasing size indicated that protein requirement of Japanese flounder decreases with increasing size, possibly because nitrogen utilization for energy decreased as fish size increasing in immature Japanese flounder.