Çevre Etiğinin Dilsel Boyutu: Felsefi Bir Analiz

Abstract

Klasik ve modern dönemlerde çevrenin gerçekliğiyle ilişki, insanı veya çevreyi merkeze alan monolojik bir dil bağlamında yorumlanmaktadır. Bir başka deyişle klasik dönemde aşkın bir Varlığın işareti olarak çevrenin, insan bilincine; modern dönemde ise öznenin, bilim ve teknolojik bağlamda çevreye tahakküm ettiği monolojik bir dil söz konusudur. Bu sebeple Yunanca 'kairos' ve Gadamer'in 'ufukların kaynaşması' kavramları bağlamında çevreyle ilişkide çevrenin ve insan dilinin birbirlerine tahakküm etmediği, gelenek ve bilimin ufkunun kaynaştığı, diyalojik bir dil bağlamında yeni bir yorumlama imkânı sunulabileceği kanaatindeyiz. Anahtar Sözcükler: 1.gerçeklik, 2. kairos, 3. ufukların kaynaşması, 4.diyalojik dil, 5. yüzleşme etiğiIn classical and modern times, environmental reality was interpreted in terms of monological language centered around either on environment itself or human being. Said differently, in classical time, monological language was signifying sacred domination of environment on human consciousness, which was taken to be a sign of transcendent Being; in modern time, monological language has been signifying scientific and technological domination of human consciousness on environment. In my thesis, I propose different idea as follows: relationship between human being and environment can be taken within dialogical language where tradition and scientific approach can be fused without any form of domination. This is possible when this relationship is considered in terms of old Greek notion 'kairos' and Gadamer's notion 'fusion of horizons' in the context of ethics of facing each other. Key words: 1. reality, 2. kairos, 3. fusion of horizons, 4. dialogical language,5. ethics of facing each other.