Dentin adezivlerin farklı derinliklerdeki dentin dokusuna bağlantısı in vitro olarak incelenmesi / Cemal Yeşilyurt; Danışman Bilinç Bulucu.

Abstract

Bu çalışmanın amacı, mikro-gerilim test metodunu kullanarak, 9 dentin adeziv sistemin farklı derinliklerdeki dentin dokusuna bağlanma dayanımını karşılaştırmak ve adeziv rezin-dentin ara yüzeyini SEM ile değerlendirmektir.Çürük içermeyen, çekilmiş 72 adet üçüncü molar dişin okluzal mine dokusu, dişin uzun aksına dik olacak şekilde kesilerek uzaklaştırıldı. Açığa çıkarılan okluzal dentin yüzeyi, standart bir smear tabakası meydana getirmek amacı ile akan su altında 200-400-600 grit SiC zımpara kullanılarak aşındırıldı. Son olarak 800 grit SiC zımpara kullanıldı ve dentin yüzeyi su ile yıkandı. Çalışmada kullanılan adeziv sistemler Total etch ve Self-etch adeziv sistemler şeklinde iki gruba ayrıldı. Bu çalışma için dört adet total-etch adeziv sistem (Grup I; Excite, Prime & Bond NT, Single Bond, One Coat Bond ), ve beş adet self-etch adeziv sistem (Grup II; Tyrian/One Step Plus, Clearfil SE Bond, Xeno III, Adper Prompt L-Pop, AQ Bond) kullanıldı. Her bir adeziv sistem üretici firma önerilerine göre uygulandı. Adeziv sistem uygulandıktan sonra tabakalama tekniği ile yaklaşık 4 mm kalınlığında kompozit rezin yerleştirildi. Hazırlanan örnekler, musluk suyunda 37° C'de 24 saat süre ile etüv'de bekletildi. Daha sonra dentin-kompozit bloklar düşük hızda dönen kesme cihazında, elmas separe yardımı ile kesildi ve çubuk şeklinde, bağlantı alanı 1±0,2 mm2 olan örnekler elde edildi. Adeziv sistemlerin bağlanma dayanımlarını ölçmek için mikro-tensile metodu kullanıldı. Örneklere başarısızlık oluncaya kadar 1 mm/dk hızla kuvvet uygulandı. Her bir materyal için ortalama 80 örnek test edildi.Örneklerin kırılma tipleri stereo mikroskop kullanılarak analiz incelendi. Kırılma tipinin doğruluğu SEM'de yeniden değerlendirildi. Her dentin adeziv sistem için adeziv rezin-dentin ara yüzeyi SEM'de incelendi. Bağlanma dayanımları değerlerinin normal dağılıma uygunluk kontrolü yapıldıktan sonra, tek yönlü, iki yönlü varyans analizlerini takiben, ortalamaların çoklu karşılaştırmaları TUKEY HSD testi ile yapıldı. İki grup karşılaştırmalarında Student-t testi uygulandı. Normal dağılış göstermeyen özelliklerin ikili karşılaştırmalarında Mann-Whitney U testi uygulandı. Kırılma tiplerinin yüzde dağılımlarında adeziv materyallere göre değişimler, Ki-kare analizi kullanılarak önem testine tabi tutuldu.Tüm adeziv sistemler içerisinde bağlanma dayanımı en yüksek Prime&Bond NT (48,9 MPa) için, en düşük değer ise Tyrian/One Step Plus (25,2 MPa) için tespit edildi. Total etch adeziv sistemlerin bağlanma dayanımları arasında istatistiksel fark görülmedi (p]0,05). Self-etch sistemlerin µGBD değerleri karşılaştırıldığında, Clearfil SE Bond (45 MPa), diğer Self-etch adeziv sistemlerden [ Xeno III (37 MPa), Tyrian/One Step Plus (25,2 MPa), Prompt L-Pop (30,7 MPa), AQ Bond (28 MPa) ] istatistiksel olarak anlamlı şekilde farklı bulundu (p[0,05). Clearfil SE Bond dışında, Total-etch sistemlerin bağlanma dayanımları Self-etch sistemlerden anlamlı şekilde yüksek bulundu (p[0,05). Dokuz adeziv sistem için, santral ve perifer bölgeler arasındaki bağlanma dayanımları karşılaştırıldığında anlamlı farklılık tespit edilemedi (p]0,05). Kalan dentin kalınlığı ile adeziv sistemin bağlanma dayanımı arasında önemli farklılık görülmedi (p]0,05). Tüm adeziv materyaller için %83,1 oranında en fazla adeziv başarısızlık tespit edildi. SEM incelemelerinde, rezin tagların varlığı ve uzunluğunun, dentinin lokalizasyonuna ve kullanılan adeziv materyallere göre değiştiği gözlendi. Adeziv sistemler için standart bir hibridizasyonun olmadığı tespit edildi.