Cam Fiber Post Matriks Yapılarının ve Rezin Siman Polimerizasyon Yöntemlerinin Postların Bağlanma Dayanımlarına Etkisi

Abstract

Bu in vitro çalışmanın amacı; cam fiberlerle güçlendirilmiş kompozit postların bağlanma dayanımları üzerinde, postların farklı matriks yapılarının ve rezin simanın farklı polimerizasyon yöntemlerinin etkilerini incelemektir.Bu amaçla periodontal veya ortodontik nedenlerle çekilmiş 90 adet üst çene insan kanin dişlerinin kronları mine sement sınırının 1 mm koronalinden kesilerek ayırıldı. Kökler otopolimerizan akril içine yerleştirildi ve kök kanal tedavileri yapıldıktan sonra örnek kökler her biri 30 adet örnek içeren 3 ana gruba ayrıldı. Epoksi (Cytec Blanco), metakrilat (FRC Postec Plus) ve polyester (Luscent Anchors) matriks içerikli üç cam fiber post sisteminin frezleri ile post yuvaları hazırlandı ve post yuvalarına total-etch adeziv sistemi (Exite DSC) uygulandıktan sonra Variolink II rezin simanın 3 farklı polimerizasyon yöntemi (kimyasal, ışıkla, dual) kullanılarak postlar kök kanalı içine simante edildi. Termal devirlendirme işleminin ardından itme testinin uygulanabilmesi için her bir kök 1,5 mm kalınlığında 2 apikal, 2 orta, 2 koronal olmak üzere 6 dilime ayrıldı. Örneklere kafa hızı 1 mm/dk olan Universal Test Cihazı ile itme testi uygulandı. Elde edilen veriler Tekrarlı Ölçümlü Varyans Analizi ve Tamhane testi Çalışmamızın sonucunda, en yüksek itme bağlanma dayanımı değerleri epoksi (Cytec Blanco) ve metakrilat (FRC Postec Plus) matriks içerikli post sistemleri ile en düşük bağlanma dayanımı değerleri ise polyester matriks içerikli (Luscent Anchors) post ile elde edildi. Cytec Blanco ve FRC Postec Plus arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmazken (p>0.05), her iki postla Luscent Anchors arasında anlamlı farklılık bulundu (p<0.001). Dual polimerizasyon yöntemi ile en yüksek itme bağlanma dayanımı değerleri elde edildi. Kök bölgeleri açısından bakıldığında genel olarak en yüksek koronal bölgede ve en düşük apikal bölgede itme bağlanma dayanımı değerleri elde edildi.

The purpose of this in vitro study is to evaluate the effect of different matrix structures of posts and different polymerization modes of resin cement on the bond strength of glass fiber reinforced composite posts.For this purpose, the crowns of 90 maxillary human canine teeth extracted for periodontal or orthodontic reasons were separated at 1 mm coronally from cemento enamel junction. The roots were embeded into autopolymerized acrylic resins and, after their endodontic treatments, they were divided into three main experimental groups each have 30 specimens. The post spaces were prepared with the own drills of the three post systems used in this study which have epoxy (Cytec Blanco), methacrylate (FRC Postec Plus) and polyester (Luscent Anchors) matrixes. After the application of total-etch adhesive system (Excide DSC) into the post spaces, the posts were luted in to the rooth canal by using three polymerization modes (self-cured, light-cured, dual-cured) of Variolink II resin cement. After thermocycling procedure each root was separated to six pairs of 1,5 mm thick (2 apical, 2 middle, 2 coronal) for push-out test. Push-out tests were performed with a Universal Testing Machine at a crosshead speed of 1 mm/min. The data were analyzed with Repeated Measured Variance and Tamhane tests. The failure modes were examined under a stereomicroscope (X40).The result of this study showed that, the highest push-out bond strength values were obtained with the epoxy (Cytec Blanco) and methacrylate based matrix groups (FRC Postec Plus) and the lowest bond strength values were obtained with polyester based matrix group (Luscent Anchors). While there were no statistically differences between the Cytec Blanco and FRC Postec Plus (p>0.05), they showed significant differences with Luscent Anchors (p<0.001). The highest push-out bond strength values were obtained with dual polymerization mode. When the results were investigated in terms of root regions, generally the highest bond strength values were obtained at the coronal region and the lowest were at the apical regions.