Klinik Örneklerden İzole Edilen Stafilokok Suşlarında Glikopeptid Direcinin Araştırılması

Abstract

Stafîlokoklar geniş oranda insanlarda enfeksiyona neden olan ve sağlığı tehdit eden enfeksiyonların önemli nedenidir. Genellikle yeni kuşak antimikrobiyallerin ortaya çıkışını yeni dirençler izlemektedir. 1950'lerde penisilinle Staphylococcus aureus'' a (S. aureus ) karşı kazanılan basan sonrasında penisiline gelişen direnç, hastanelerde ve bakımevlerinde major tehdit haline gelmiştir. Bu da S. aureus enfeksiyonlarında metisilin kullanımının başlanmasına neden olmuştur. Ancak 1980'lerde metisiline dirençli S. aureus (MRSA) ortaya çıkmış ve bir çok hastanede endemilere neden olmuş bunu da vankomisin kullanımındaki artış takip etmiştir. Bugün vankomisin ve teikoplanin MRSA'ya bağlı enfeksiyonların tedavisinde yaşam kurtarıcı glikopeptid antibiyotiklerdir. Ancak 1990'lardan itibaren glikopeptid duyarlılığı azalmış S. aureus (GISA-glikopeptid-intermediate S.aureus) suşlar rapor edilmeye başlamış ve kısa bir süre sonra da vankomisine dirençli S. aureus (VRSA) izole edilmiştir. Bu nedenle glikopeptid dirençli S.aureus (GRSA) ve GISA açısından sistematik olarak sürveyans çalışmalarının yapılması bu dirençli patojenlerin hastanede ve toplumda yayılarak daha büyük sorunlara neden olmasını engelleyecektir. Bu çalışmada Şubat 2006- Mart 2007 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Bakteriyoloji Altdisiplin Laboratuvan'na gönderilen çeşitli klinik örneklerden izole edilen metisiline dirençli 275 S. aureus, 284 S.epidermidis, 141 S.haemolyticus suşlan olmak üzere 700 stafilokok susunun glikopeptid duyarlılığı agar tarama, sıvı mikrodilüsyon, disk difüzyon ve VITEK2 Compact otomatize sistem yöntemleriyle çalışılmıştır. Suşlarm metisilin direncinin belirlenmesinde otomatize sistemin yam sıra S. aureus suşlan için lateks aglütinasyon yöntemi de kullanılmıştır. Çalışılan suşlann sıvı mikrodilüsyonla vankomisin minimum inhibitor konsantrasyon (MİK) düzeyleri <0.5-4 mikrogram/mililitre (u,g/ml) , teikoplanin MİK'i <0.5-8 u.g/ml aralığında saptanmıştır. Bu aralıkta tüm suşlar glikopeptide duyarlıdır. Vankomisin ve teikoplanin diskleri kullanılarak yapılan disk difîizyonda da tüm suşlar duyarlı olarak saptanmıştır. 4mg/litre vankomisin içeren brain heart infûzyon ağarda (BHIA) yapılan agar taramada 1 1 susta 48.saatte üreme saptanmıştır. Bu suşlara yapılan makro E test ve populasyon analiz profilinde GISA veya heterorezisan GISA (hGISA) izolatı saptanmamıştır. Anahtar Sözcükler: Stafilokok, Staphylococcus aureus, vankomisin, teikoplanin, GRSA, GISA.

Staphylococci are an important case of infections and heath threat in human. Usually development of new generation antimicrobials are followed by new resistances. The success of penicillin against S.aureus in the 1950's was followed by penicilin resistance in time, which further became a major threat among hospitals and nursing houses and lead to the usage of methicillin for S.aureus infections. However, methicillin resistant S.aureus (MRSA) appeared in the 1980's, caused endemics in many hospitals and lead to an increase in vancomycin usage. Today, vancomycin and teicoplanin are the life-saving glycopeptide-antibiotics for the MRSA infections. Unfortunately, after the 1990's, decreased-glycopeptide- sensitivity GISA subtypes within the S.aureus isolates (glycopetide-intermediate S.aureus) have been reported and after a short time vancomycin-resistant S.aureus (VRSA) has been isolated. Therefore, systematical survaillance studies related to glycopeptide resistant S.aureus (GRSA) and GISA will prevent these resistant pathogens to spread among hospitals and society to lead more important problems. The glycopeptide sensitivities of methicillin resistant 700 staphyloccus strains isolated from different clinical samples at Bacteriology Subdiscipline Laboratory of Ondokuz Mayis University Hospital were tested by agar-scan, microdilution, disc diffusion methods and by VITEK 2 compact automatic system to detect the glycopeptide resistance. Tese staphylococcus strains group consists of 275 S.aureus, 284 S. epidermidis, 141 S. haemolyticus subtypes. As well as the determination of methicillin resistance of the subtypes via VITEK 2 compact automised system, latex agglutination method was also used for s. aerous subtypes. The minimal inhibitory concentrations of vancomycin and teikoplanin with the broth microdilution method were found, ranged between <0,5-4 ug/ml and <0.5-8 jj.g/ml, respectively. All the subtypes were glycopeptide-sensitive within this range. The disc diffusion tests prepared with vancomycin and teikoplanin discs showed that all the subtypes were sensitive. The agar scanning, performed with brain heart infusion agars (BHIA) containing 4mg/L vancomycin, showed proliferation on the 48th hour at 11 subtypes. No GISA or heterogen GISA (hGISA) isolate was detected within these subtypes via macro E test and population analysis profile. Keywords: Staphylococus, Staphylococcus aureus, vancomycin, teicoplanin, GRSA, GISA.