Badmintonda Farklı Sürelerde Yapılan Saha İçi Kondisyon Antrenmanlarının Performansa Etkisi

Abstract

Amaç: Badmintonda farklı sürelerde yapılan saha içi kondisyon antrenmanlarının performansa etkisini araştırmaktır. Badminton milli takımında yer alan 20 erkek sporcu çalışmaya katılmıştır. Sporcular en az 7 yıldır badminton oynayan ve haftada en az 5 gün antrenman yapan aktif sporculardan oluşmuştur. Materyal ve Yöntem: Sporculara rutin antrenmanlarına ek olarak 12 hafta boyunca haftada 2 gün olmak üzere saha içi kondisyon antrenmanı uygulanmıştır. Sporcular rastlantısal olarak iki ayrı gruba ayrılmıştır. Devamlı Yüklenme (DY) grubu (yaş; 15,18±0,75 yıl) 5 dakika boyunca dinlenme aralığı vermeden çalışmış ve toplam 2 set şeklinde antrenman yapmıştır. Dinlenme Aralıklı Yüklenme (DAY) grubu (yaş; 14,83±0,83 yıl) 1 dakika çalışıp 15 saniye dinlenerek 5 dakika çalışmış ve toplam 2 set şeklinde antrenman yapmıştır. Her iki grup için iki hafta da bir çalışma süreleri 1'er dakika arttırılmış, dolayısıyla 12.hafta da çalışma süresi set başına 10 dk toplamda 20 dk ya çıkmıştır. 12 haftalık antrenman öncesi ve sonrası (ön-test – son-test) tüm deneklerin performans değerleri ölçülmüştür. Deneklere 5m, 15m ve 30 m koşu hız testi, T Çeviklik testi, Anaerobik güç ölçümü için Running Anaerobik Sprint Testi (RAST), RAST sonrası toparlanma düzeylerinin belirlenmesi için Kalp Atım Hızı (KAH) ve Laktik Asit (LA) ölçümleri ve Algılanan Zorluk Derecesi (AZD) ölçümü yapılmıştır. Verilerin analizinde bağımsız gruplarda t testi ve eşleştirilmiş örneklem testi kullanılmıştır. Bulgular: DY grubunda toparlanmanın 3. 4. ve 5. dakikasında son-test KAH ortalama değerlerinin ön-teste göre istatistiksel olarak daha düşük olduğu tespit edilmiştir (p<0,05). DAY grubunun egzersizden hemen sonra ölçülen son-test KAH değerinin ön-test KAH değerinden istatistiksel olarak daha yüksek olduğu tespit edilmiştir (p<0,05). Her iki grubun toparlanma sürecinde ölçülen ön-test ve son-test LA değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilmemiştir (p>0,05). DY grubunun son-test AZD'de ön-teste göre istatistiksel olarak daha yüksek olduğu tespit edilmiştir (p<0,05). Her iki grubun da son-test zirve güç, çeviklik ve hız değerlerinin ön-teste göre daha yüksek olduğu görülmüştür. Ölçülen tüm parametrelerde (KAH, LA, RAST, AZD, çeviklik ve sürat), DY grubunun ön-test – son-test ortalamaları arasındaki fark hesaplanmıştır. Aynı işlem DAY grubu içinde gerçekleştirilmiştir. Hesaplanan bu fark iki antrenman grubu (DA ve DAY) arasında karşılaştırılmıştır. Kısaca ön-test – son-test arasındaki farkların istatistiği yapılmış ve yapılan bu istatistiğe göre KAH, LA, RAST, çeviklik ve sürat değerlerinin antrenman yapan iki grup arasında farklılaşmadığı tespit edilmiştir. Sadece AZD değerinin DY grubunda DAY grubuna göre daha fazla artış gösterdiği tespit edilmiştir. Sonuç: Sonuç olarak; DY antrenmanı toparlanmayı özellikle ilk 5 dk içinde hızlandırmaktadır. Her iki antrenman türünün de zirve gücü, çeviklik ve hızı arttırdığı görülmektedir. DY antrenmanı AZD'de arttırmaktadır.

Aim: The aim of this study was to investigate the effect of on-field conditioning training performed at different times on performance in badminton. For this purpose, 20 male athletes in the badminton national team were participated the study. The athletes were active athletes who have been playing badminton for at least 7 years and train at least 5 days a week. Material and Method: In addition to their routine training, field conditioning training was applied to the athletes 2 days a week for 12 weeks. Athletes were randomly divided into two separate groups. The Continuous Loading (CL) group (age; 15.18±0.75 years) worked for 5 minutes without a rest interval and trained in 2 sets in total. Rest Intermittent Loading (RIL) group (age; 14.83±0.83 years) worked for 1 minute, rested for 15 seconds, worked for 5 minutes and trained in 2 sets in total. For both groups, the working time was increased by 1 minute every two weeks, so in the 12th week, the working time increased to 10 minutes per set and a total of 20 minutes. The performance values of all subjects were measured before and after the 12-week training (pre-test - post-test). 5m, 15m and 30m running speed test, T Agility test, Running Anaerobic Sprint Test (RAST) to measure anaerobic power, Heart Rate (HR) and Lactic Acid (LA) measurements to determine recovery levels after RAST, and Perceived Difficulty Level (PDL) was measured. In the analysis of the data, independent group t test and paired sample test were used. Results: In the CL group, the post-test mean HR values at the 3rd, 4th and 5th minutes of recovery were found to be statistically lower than the pre-test (p<0.05). It was determined that the post-test HR value of the RIL group, which was measured immediately after the exercise, was statistically higher than the pre-test HR value (p<0.05). There was no statistically significant difference between the pre-test and post-test LA values measured during recovery periods of both groups (p>0.05). In the CL group, the post-test PDL value was found to be statistically higher than the pre-test (p<0.05). It was observed that the post-test peak power, agility and speed values of both groups were higher than the pre-test values. In all measured parameters (HR, LA, RAST, AZD, agility and speed), the difference between the pre-test and post-test averages of the CL group was calculated. The same procedure was performed within the RIL group. This calculated difference was compared between the two training groups (CL and RIL). Briefly, the statistics of the differences between the pre-test and the post-test were made and it was determined that HR, LA, RAST, agility and speed values did not differ between the two training groups. It was determined that only PDE value increased more in the CL group than in the RIL group. Conclusion: As a result; CL training accelerates recovery, especially in the first 5 minutes. Both types of training appear to increase peak power, agility, and speed. CL training increases PDL.