Mini Vida Destekli Kanin Diş Distalizasyonunda Palatinal Rehber Tel Uygulanmasının Etkilerinin İncelenmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmada, kanin dişin palatinalinden uygulanan rehber telin, kanin dişin distalizasyon miktarı, rotasyonu ve devrilmesi ile 1. molar dişin ankraj kaybı üzerindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metot: Çalışmaya sınıf II maloklüzyona sahip, üst sağ-sol 1. premolar diş çekimli, maksimum ankraj ihtiyacı bulunan yaş ortalaması 16,6±1,7 olan 16 birey dahil edildi. Çalışma split-mouth olarak dizayn edilerek, kanin dişin palatinaline rehber tel uygulanan segment araştırma grubu, palatinaline rehber tel uygulanmayan segment kontrol grubu olarak tanımlandı. Her iki grupta da distalizasyon mini vida ve üst kanin diş braketinin vertikal slotuna yerleştirilen kuvvet kolu arasında 150 gr kuvvet uygulayan nikel titanyum closed coil spring ile yapıldı. Seviyeleme hizalama aşaması bittikten sonra distalizasyonun başlangıcında (T0), 1. ayında (T1), 2. ayında (T2), 3. ayında (T3) kayıtlar alındı. Bu kayıtlardan elde edilen dijital modeller üzerinde çakıştırmalar yapılarak, kanin diş distalizasyonu ile ilgili açısal ve doğrusal ölçümler gerçekleştirildi. Bulgular: 3 aylık veriler incelendiğinde, kanin dişin distalizasyon miktarında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı gözlemlendi (p>0,05). Araştırma grubunda, distopalatinal rotasyon istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha az bulundu (p<0,05). Kanin dişin devrilme miktarında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0,05). 1. molar dişin ankraj kaybında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0,05). Sonuç: Kanin diş distalizasyonunda palatinal rehber tel uygulaması kanin dişin rotasyonunu azaltmada etkili bir yöntem olarak görünmektedir. Ancak bu uygulama, kanin dişin distalizasyon miktarı ve devrilmesi ile 1. molar dişin ankraj kontrolünde konvansiyonel yöntemlere üstünlük göstermemiştir. Anahtar Kelimeler: Kanin diş distalizasyonu; mini vida; ortodontik diş hareketi; rehber tel;Objective: The aim of this study was to evaluate the effects of a guide wire applied to the palatal side of the canine on the amount of distalization, rotation, tipping of canine and first molar anchorage loss. Materials and Methods: 16 individuals with an age avarage of 16.6±1.7 years, requiring maximum anchorage and having Class II malocclusion with the extraction of the upper left and right first premolars, were included in the study. The study was designed as a split-mouth, where the segment with a guide wire applied to the palatal side of the canine was the experimental group whereas segment without a guide wire was the control group. In both groups, distalization was performed using a 150g nickel titanium closed coil spring placed between the mini-implant and a power arm inserted into the vertical slot of the canine bracket. Records were taken at the beginning of distalization (T0), and at the first (T1), second (T2), and third (T3) months after leveling and alignment were completed Angular and linear measurements were obtained by superimposing digital models to assess canine distalization. Results: When the three-month data were analyzed, no statistically significant difference was found between the groups in terms of the amount of distalization (p>0.05). The amount of distopalatal rotation was significantly lower in the experimental group (p<0.05). There was no statistically significant difference between the groups regarding the amount of tipping of the canine (p>0.05) or first molar anchorage loss (p>0.05). Conclusion: The application of a palatal guide wire in canine distalization appears to be an effective method for reducing canine rotation. However, this application has not demonstrated superiority over conventional methods in terms of the amount of canine distalization, tipping, or anchorage control of the first molar. Keywords: Canine distalization; guide wire; orthodontic tooth movement.