Ağartma Materyallerinin Çeşitli Restoratif Materyallerin Yüzey Pürüzlülüğüne ve Yüzey Sertliğine Etkilerinin In Vitro Olarak İncelenmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı; ofis ve ev tipi ağartma materyallerinin, klinikte sıklıkla kullanılan yedi farklı restoratif materyalin yüzey pürüzlülüğü ve yüzey sertliği üzerine olan etkilerini in vitro olarak incelemektir. Gereç ve Yöntem: Ofis tipi (Opalescence Boost PF % 40) ve Ev tipi (Opalescence PF % 16) ağartma materyalleri; disk şeklinde (2x10 mm) hazırlanmış, A2 renginde mikrohibrit (Gradia Direct Anterior), nanohibrit (Clearfil Majesty Esthetic), mikrofil (Renamel) ve nanoseramik içeren (Ceram-X-One Universal) kompozit rezin, kompomer (Dyract XP), rezin modifiye cam iyonomer siman (Fuji II LC) ve geleneksel cam iyonomer siman (Fuji IX) yüzeyine üretici firma talimatları doğrultusunda uygulanmıştır. Ağartma uygulanmayan kontrol grubu dahil 3 uygulama grubu ve 7 restoratif materyal grubu ile toplam 21 adet grup (n=10) oluşturulmuştur. Kontrol grubu yapay tükürük içerisinde bekletilmiştir. Örnekler yüzey pürüzlülüğü (Profilometre cihazı ile) ve yüzey sertliği (Knoop mikrosertlik cihazı ile) testlerine tabi tutulmuştur. Yüzey özellikleri SEM analizi ile kalitatif olarak incelenmiştir. Verilerin istatistiksel analizi iki yönlü ANOVA ve Tukey çoklu karşılaştırma testi ile yapılmıştır. Bulgular: Ev tipi ağartma, yüzey pürüzlülüğünü Fuji II LC grubunda anlamlı derecede artırırken, Fuji IX grubunda anlamlı derecede azaltmıştır (p<0,001). Her iki ağartma yöntemi diğer restoratif materyal gruplarında anlamlı bir değişikliğe neden olmamıştır (p>0,05). Test grupları arasında yüzey sertliği bakımından anlamlı derecede fark bulunmuştur (p<0,001) fakat ağartma uygulamaları yüzey sertliğini anlamlı derecede değiştirmemiştir (p>0,05). Sonuçlar: Yüzey pürüzlülüğünde sonuçlar restoratif materyalin yapısına, ağartma materyaline, uygulama süresine bağlı olarak değişmektedir. Yüzey sertliği ise ağartma materyallerinden etkilenmemiştir.

Aim: The aim of this in vitro study was to evaluate the effects of office and home bleaching materials on the surface roughness and surface hardness of seven different restorative materials which are commonly used in the clinic. Material and Method: Office type (Opalescence Boost PF 40%) and Home type (Opalescence PF 16%) bleaching materials applied on which were prepared in the form of disc (2×10 mm) in A2 color microhybrid (Gradia Direct Anterior), nanohybrid (Clearfil Majesty Estetic), microfil (Renamel) and nanoceramic based (Ceram-X-One Universal) composite resin, compomer (Dyract XP), resin modified glass ionomer cement (Fuji II LC) and conventional glass ionomer cement (Fuji IX) surface in accordance with the manufacturer's instructions. A total of 21 groups (n = 10) were formed with 3 treatment groups including non-bleaching control groups and 7 restorative material groups. The control groups were kept in artificial saliva. The samples were subjected to surface roughness (with a profilometer device) and surface hardness (with a Knoop microhardness device) tests. Surface properties were examined qualitatively by SEM analysis. Statistical analysis of the data was performed by two-way ANOVA and Tukey multiple comparison test. Results: Home bleaching caused a significant increase in surface roughness in the Fuji II LC group and a significant decrease in the Fuji IX group (p<0,001). Both bleaching methods did not cause a significant change in other restorative material groups (p>0,05). A significant difference in surface hardness was found between the test groups (p<0,001) but the bleaching did not change the surface hardness significantly (p>0,05). Conclusion: The surface roughness is vary depending on the structure of the restorative material, the bleaching material, and the application time. Surface hardness is not affected by bleaching materials.