Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Cerrahisi Kliniğinde 2007-2024 Yılları Arasında Çocuklarda Üreteropelvik Bileşke Darlığı Tedavisinde Uygulanan Açık ve Laparoskopik Pyeloplastilerin Retrospektif Analizi

Abstract

Amaç: Tek bir merkezde farklı zaman dilimi sürecinde, çocuklarda üreteropelvik bileşke darlığı için 2 farklı teknik ile uygulanan (açık ve laparoskopik) pyeloplasti prosedürünün retrospektif olarak karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Cerrahisi Kliniğinde Ocak 2007 ile Ocak 2024 tarihleri arasında üreteropelvik bileşke darlığı nedeniyle pyeloplasti ameliyatı yapılan hastalar çalışmaya dahil edildi. Pyeloplasti ameliyatları açık veya laparoskopik prosedürle uygulandı. Hastaların cinsiyeti, operasyon yaşı, başvuru şikayetleri, ek üriner anomalileri ile ek hastalıkları, alt üriner sistem disfonksiyonu varlığı, kullandıkları ilaçlar, cerrahi endikasyonları, pre-operatif ve post-operatif takiplerinde yapılan diüretikli renal sintigrafi ve üriner ultrasonografi verileri, uygulanan ameliyat tekniği, intra-operatif özellikleri ve komplikasyonları ile post-operatif komplikasyonları ve morbiditeleri retrospektif olarak incelendi. Verilerin analizinde IBM SPSS 26.0 paket programı kullanıldı. İstatistiksel açıdan anlamlılık p<0,05 olarak kabul edildi. Bulgular: Üreteropelvik bileşke darlığı nedeniyle pyeloplasti yapılan 167 hastanın 164'üne tek taraflı, 3 hastaya ise bilateral pyeloplasti ameliyatı yapılmıştı. Hastaların 12'si yenidoğan döneminde opere edilmiş ve bunlardan 2'si bilateraldi. Hastaların 99'una (%60,37) açık pyeloplasti, 65'ine (%39,63) laparoskopik pyeloplasti yapılmıştı. Laparoskopik pyeloplasti grubundaki hastaların operasyon yaşı, açık pyeloplasti grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı daha yüksekti (p=0,001). Açık pyeloplastilerde aberran damar saptama oranı %9,09 olup laparoskopik pyeloplastiler için bu oran %16,92 olarak bulundu. RGP çekilenlerde intra-operatif stent komplikasyonu oranı %0 iken RGP çekilmeyenlerde ise bu oran %6,45'ti. Açık pyeloplastilerde başarı oranı %95,96 iken, laparoskopik pyeloplastilerdeki başarı oranının ise %98,46 olduğu görüldü. Kanaat: ÜPBD cerrahi yönetiminde açık ve laparoskopik yaklaşımın sonuçları birbiri ile benzerdir. Hekimin ve kliniğin tecrübesine göre ikisi de tercih edilebilir. Laparoskopik yaklaşımın avantajları; daha az ağrı, daha iyi kozmetik sonuç ve sağladığı geniş görüş açısı ile anatomiye daha iyi hakim olunarak etiyolojinin aydınlatılmasına olanak sağlaması ve dolayısıyla çaprazlayan damar gibi bulguların gözden kaçmasına engel olması sayılabilir. Laparoskopinin pahalı teçhizat gereksinimi ve kısmen uzun bir öğrenme eğrisine sahip olması da dezavantajları arasındadır. Anahtar Sözcükler: Üreteropelvik bileşke darlığı, hidronefroz, pyeloplasti.Aim: To retrospectively evaluate the experience of a tertiary center in pyeloplasty procedure for ureteropelvic junction obstruction performed with 2 different methods in children (open versus laparoscopic) in 2 separate time period. Materials and Methods: Patients who underwent pyeloplasty surgery for ureteropelvic junction obstruction between January 2007 and January 2024 in the Pediatric Surgery Department of Ondokuz Mayıs University Medical Faculty were included in the study. Pyeloplasty operations were performed by open or laparoscopic procedure. Gender, age at operation, complaints at presentation, additional urinary anomalies and comorbidities, presence of lower urinary tract dysfunction, medications used, indications for surgery, renal scintigraphy with diuretics and urinary ultrasonography data performed during pre-operative and post-operative follow-up, operative technique, intra-operative characteristics and complications, post-operative complications and morbidities were retrospectively analysed. IBM SPSS 26.0 package programme was used for data analysis. Statistical significance was accepted as p<0.05. Results: Among 167 patients who underwent pyeloplasty for ureteropelvic junction obstruction , 164 underwent unilateral pyeloplasty and 3 underwent bilateral pyeloplasty. Twelve of the patients were operated in the neonatal period and 2 of them were bilateral. Open pyeloplasty was performed in 99 patients (60.37%) and laparoscopic pyeloplasty in 65 patients (39.63%). The age at operation in the laparoscopic pyeloplasty group was statistically significantly higher than in the open pyeloplasty group (p=0.001). The rate of aberrant vessel detection was 9.09% in open pyeloplasty and 16.92% in laparoscopic pyeloplasty. The rate of intra-operative stent complication was 0% in those who underwent RGP and 6.45% in those who did not undergo RGP. The success rate for open pyeloplasty was 95.96%, while the success rate for laparoscopic pyeloplasty was 98.46%. Conclusion: The results of the open and laparoscopic approach in the surgical management of UPJO are similar. Both can be preferred according to the experience of the physician and the clinic. The advantages of the laparoscopic approach include less pain, better cosmetic result, and better visualisation of the anatomy with the wide angle of view it provides, enabling clarification of the etiology and thus preventing findings such as crossing vessels from being overlooked. The disadvantages of laparoscopy include the need for expensive equipment and a relatively long learning curve. Keywords: Ureteropelvic junction obstruction, hydronephrosis, pyeloplasty.