Farklı Yüzey İşlemleri Uygulanmış Lityum Disilikat Seramiklerle Rezin Simanın Mikrogerilim Bağlanma Dayanımlarının İncelenmesi

Abstract

Amaç: Çalışmamızın amacı, en son geliştirilen lityum disilikat seramik sistemi olan IPS e.max Press seramikler ile rezin simanın bağlantısında farklı yüzey işlemlerinin etkinliğini, mikrogerilim test metodu ile incelemektir. Materyal ve Metot: Mikrogerilim bağlantı testi için, 13x13x3 mm ebatlarında 8 adet IPS e.max Press örnek üreticinin talimatları doğrultusunda hazırlandı ve seramiklerin kompozit rezin dublikatları elde edildi. Seramik yüzeylerine sırasıyla şu yüzey işlemleri uygulandı: Grup K (Kontrol): hiçbir yüzey işlemi uygulanmadı, Grup S: silan uygulandı, Grup ALS: 50 μm'lik alüminyum oksit partikülleriyle kumlama + silan, Grup CS: silika ile modifiye edilmiş 30 μm'luk alüminyum oksit partikülleriyle kumlama (CoJet) + silan, Grup SHT1: silan + 100 oC'de ısı 1dak, Grup SHT2: silan + 100 oC'de ısı 2dak, Grup HF: % 9.5'luk hidroflorik asit, Grup HFS: % 9.5'luk hidroflorik asit + silan uygulandı. Yüzey işlemi uygulanan seramikler rezin siman ile kompozit bloklara simante edildi. Örnekler mikrogerilim bağlantı testi için, adeziv yüzeye dik bir şekilde 1 mm2 bağlantı alanı elde edecek şekilde elmas bir separe ile kesildi. Her gruptan 20'şer adet bar seçildi. Mikrogerilim test cihazında 1 mm/dak hızında yükleme yapılarak mikrogerilim bağlantı testi uygulandı. Veriler tek yönlü varyans analizi (ANOVA) ve Post-hoc testi ile istatistiksel olarak değerlendirildi. Bulgular: En yüksek bağlantı değerleri Grup HFS'den elde edildi ve bu grup ile diğer tüm gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu (p<0,05). Sonuç: Silana 100 oC'de ısı uygulanması lityum disilikat seramik ile rezin siman arasında bağlantıyı arttırmıştır. Fakat lityum disilikat seramiklerde hidroflorik asit ardından silan uygulanması halen en etkili yüzey uygulamasıdır. Anahtar kelimeler: Lityum disilikat seramik, mikrogerilim bağlanma dayanımı, rezin siman, ısı uygulaması, yüzey işlemleri.

Aim: The aim of this study was to evaluate the influence of different surface treatments on the microtensile bond strength of resin cement to lithium disilicate ceramic (IPS e.max Press). Material and Method: For microtensile bond strength test; eight 13×13×3 mm IPS e.max Press specimens were fabricated according to the manufacturer's instructions. Ceramic blocks were dublicated in composite resin. Surface treatment groups were as follows: Group K: no surface treatment; Group S: silane alone; Group ALS: airborne-particle abrasion with 50 µm aluminum oxide particles+silane; Group CS: airborne-particle abrasion with 30 µm aluminum oxide particles modified with silica (CoJet) + silane; Group SHT1: silane + heat treatment was performed with heat gun (100 oC, 1 min); Group SHT2: silane + heat treatment was performed with heat gun (100 oC, 2 min); Group HF: acid etching with 9.5% hydrofluoric acid for 1 min; Group HFS: acid etching with 9.5% hydrofluoric acid for 1 min + silane. Each conditioned ceramic block was bonded to the resin composite block with resin cement. Specimens sectioned perpendicular to the bonding area of 1mm2 (20 beams per group) for microtensile bond strength testing. The microtensile bond strength tests were performed in Microtensile Tester with a crosshead speed of 1mm/min. The mean bond strengths of the specimens of each block were statistically analyzed using ANOVA and Post-hoc test. Results: Analysis showed that the bond strength was significantly higher in Group HFS and there were statistically differences between the all groups (p<0.05). Conclusions: Drying the silane with 100 oC warm air significantly increased bond strength between lithium disilicate ceramics and resin cement, but hydrofloric acid etching followed by silanization is the most effective surface treatment for lithium disilicate ceramics. Keywords: Lithium-disilicate ceramic, microtensile bond strength, resin cement, heat treatment, surface treatment.