Tam seramik sistemlerde farklı ağız içi tamir setlerinin kullanımının tamir dayanımına etkisi

Abstract

Üç farklı ağız içi tamir setinin, iki farklı tam seramik sistemine bağlantı direnci üzerine etkilerini in vitro koşullarda incelemektir. Gereç ve Yöntem: Lityum disilikat cam seramik ve lösit ile kuvvetlendirilmiş cam seramik materyallerinden 10 mm çapında ve 2 mm kalınlığında disk şeklinde 24'er adet, toplam 48 adet örnek hazırlandı. Tamir sistemlerinin uygulanabilmesi için örnekler 3'er alt gruba (n8) ayrıldı. Birinci ve 2. grupta ortofosforik asit içeren tamir setleri, 3. grupta ise silika kaplama tekniği esaslı tamir sistemi üretici talimatlarına göre uygulandı. Bir tamir kompoziti Teflon kalıp yardımı ile örnek yüzeylerine uygulandı. Örneklere termal döngü cihazında 5- 55 C' ler arasında 1500 kez termal döngü işlemi yapıldı. Makaslama bağlantı direnci (MPa) bir universal test cihazı ile ölçüldü. Veriler ıki-yönlü varyans analizi ve Tukey HSD testi ile istatistiksel olarak analiz edildi (a0.05). Farklı konsantrasyonlardaki ortofosforik asidin ve silika kaplamanın seramik yüzeyler üzerine etkisi tarama elektron mikroskobu (SEM) ile incelendi. Bulgular: Tamir sistemleri ve altyapı tipi makaslama bağlantı direncini etkiledi (P0.001). Kullanılan tamir sistemine göre en yüksek makaslama bağlantı direnci silika kaplama tekniği esaslı tamir sisteminin uygulandığı gruplarda (9,1 0,6 MPa; 14,20,4 MPa) elde edildi (P0.001). En düşük makaslama bağlantı direnci ise lityum disilikat cam seramik alt yapı üzerine %37 ortofosforik asit içeren tamir sisteminin uygulandığı grupta (3,20,3 MPa) elde edildi (P0.001). En yüksek bağlantı direnci lösit ile kuvvetlendirilmiş cam seramik altyapı üzerine silika kaplama tekniği esaslı tamir sisteminin uygulandığı grupta (14,20,4 MPa) elde edildi (P0.001). Sonuç: Test edilen tam seramik sistemlerinde silika kaplama tekniği esaslı tamir sistemi, tamir kompozitinin makaslama bağlantı direncini artırmıştır.

Aim: To evaluate the effects of three different repair kits on the bond strength of two different all ceramic systems in vitro. Material and Methods: 24 disc specimens in 2 mm thickness and 10 mm diameter from lithium disilicate glass ceramic and leucite reinforced glass ceramic materials were prepared, respectively. Specimens were divided into 3 subgroups (n8) for the application of repair systems. In the first and second groups orthophosphoric acid based repair systems, in third group silicoating based repair system were applied according to manufacturers instructions. Repair composite was applied on specimen surfaces with a teflon mold. The specimens were thermocycled 1500 cycles at 5 °C to 55 °C. Shear bond strengths were measured in a universal test machine. Data were statistically analyzed by 2-way analysis of variance (ANOVA) and Tukey HSD test (a0.05). The effect of orthophosphoric acid in different concentrations and silica coating on the surface of ceramics were examined under a scanning electron microscope (SEM). Results: Repair systems and framework materials affected the shear bond strengths (P<0.001). Based on repair systems used the highest shear bond strength values were obtained with silicoating based repair system (9,1 ±0,6 MPa; 14,2±0,4 MPa) (P<0.001). The lowest shear bond strength values were for the specimens of lithium disilicate glass ceramic with the application of 37% orthophosphoric acid based repair system (3,2±0,3 MPa) (P<0.001). The highest shear bond strength values were achieved on leucite reinforced glass ceramic with the application of silicoating based repair system (14,2±0,4 MPa) (P<0.001). Conclusion: Silicoating based repair system increased the shear bond strength of repair composite in tested all ceramic systems.