İki farklı değersiz metal alaşımının adeziv rezin siman ile mine ve restoratif materyallere bağlantısının incelenmesi

Abstract

Amaç: Rezin bağlı sabit protezlerde tutucu aparevier ideal olarak asitle pürüzlendirilmiş mine yüzeyine bağlanmaları gerekirken, aykırı durumlarda dayanak dişlerde bağlantı bölgesinde çeşitli restorasyonlar veya açığa çıkmış elentin yüzeyleri bulunabilir. Bu çalışmanın amacı iki farklı değersiz metal alaşımının adeziv rezin siman ile mine ve farktı restorutij materyallere olan bağlanma dayananı araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Bellabond-N ve Wirocer metal alaşımlarının her birinden 42 adet olmak üzere toplam 84 örnek hazırlandı. Kontrol grubu (mine) ve 5 farklı restoratif materyale (amalgam, kompozit, geleneksel cam iyonomer siman, ışıkla sertleşen cam iyonomer siman, kompomer) olan bağlanma dayananı incelemek üzere her biri 7 örnekten oluşan 6 alt grup oluşturuldu. Adeziv rezin siman olarak Panavia-F kullanıldı. Yapıştırılan örnekler 24 saat 37 C suda bekletildikten sonra 500 kez termal siklıısa (55I C, 5 1 C) tabi tutuldu. Testler O.Smmldak. kafa hızında universal test makinesinde gerçekleştirildi. Veriler çift yönlü varyans analizi ve Tukey çoklu karşılaştırma testi kullanılarak değerlendirildi. Bulgular: Bellahond-N grubu, Wirocer grubuna göre daha vüksek bağlanma dayana değerleri ortaya koymuştur. En düşük bağlanma değerini amalgam grubu ortaya koymuştur. Mine ve kompozit rezin arasında istatistiksel olarak fark bulunmamaktadır ve bu gruplar en iyi ikinci bağlanma değerini ortaya koymuşlardır. En yüksek bağlanma dayana değerini kompomer grubu sergilemiştir. Sonuç: Rezin bağlı sabit parsiyel protez planlaması yapıldığı zaman değersiz metal alaşımlarından adeziv rezin siman ile daha kuvvetli bağlar kurabilen Cr oranı yüksek metal alaşımı seçilmelidir. Eğer destek dişler üzerinde herhangi bir çürük lezyonu mevcutsa, bu lezyonun kompomer veya kompozit rezin ile restorasyonu, yapılacak olan rezin bağlı sabit parsiyel protezin optimum bağlantısını sağlamaya katkıda bulunabilir.

Purpose: In resin-bonded bridge work, the retainers should ideally be bonded to etched enamel, but abutment teeth have caries lesions or restorations at the bonding side. The purpose of this study was to evaluate different base metal alloy bond strength to enamel and various restorative materials with adhesive resin cement. Material and Methods: Total 84 base metal alloy (Bellabond N and Wirocer) specimens were prepared. These two groups were then divided into six subgroups, each containing seven specimens which investigated bond strength to enamel as a control and restorative materials (amalgam alloy, light-cured composite resin, light-cured glass ionomer cement, conventional glass ionomer cement, and compomer). Panavia F as adhesive resin cement was used. All the prepared specimens were stored in distilled water at 37 °Cfor 24 hours and were thermally cycled for 500 cycles at 551 °C and 5±l °C with 20 seconds dwell time in each bath. Shear testing was performed on universal test machine using a cross-head speed of 0,5 mm/minute. The data were evaluated with two-way analysis of variance. Tukey Multiple Comparison Test was performed to compare mean differences among the groups. Results: Belladond-N groups demonstrated higher bond strength values when cornpaired to Wirocer groups. The results indicated that amalgam groups had the lowest bond strength when enamel and five different restorative materials were compared. There was no statistically significant difference between enamel and light cured composite resin groups and they had the second best bond strength in all groups. Compomer groups had the highest bond strength in all groups in our study. Conclusion: If the retainer has a caries lesion in resin bonded fixed partial dentures, optimal bond strength can be achieved by lesion restoration with the use of compomer or composite resin materials.