Oklüzal kayıt mumunun travmatik oklüzyon teşhisinde kriter olarak kullanımının değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Mobilite, fremitus ve ataşman seviyelerinin kaydı gibi muayene yöntemleri okluzal travma tayini için radyograf ile kombine kullanılmaktadır. Okluzal kayıt mumlarının ve hasta modellerinin protetik diş tedavisi ve ortodontik tedavide kullanılmalarının yanışım periodontolojide kullanımı da mevcuttur. Bu çalışmanın amacı okluzal travmadan kaynaklı doku hasarlarının klinik özellikleri ortaya çıkmadan önce travmatik oklüzyonun, oklüzal kayıt mumları kullanımı ile teşhis edilip edilemeyeceğini araştırmaktır. Materyal ve Metod: Çalışmamızda kliniğimize başvuran 43 hastadaki 101 dişe ait radyograflar, modeller ve okluzal kayıt mumları kullanılmıştır. Bu hastaların cep derinlikleri ve klinik ataşman seviyeleri bilgisayara bağlı periodontal sonda (Florida Probe-Version 3) yardımı ile yapılmıştır. Çalışmaya mobil olmayan, 0-5 mm klinik ataşman kaybı olan ve 0-3 mm cep derinliğine sahip dişler dahil edilmiştir. Okluzal kayıt mumları ve radyograflar ayrı ayrı incelenmiştir. Elde edilen veriler ıstatiksel olarak Kappa testi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Bulgularımız istatiksel olarak okluzal kayıt mumunun, travmatik oklüzyonun teşhisinde diagnostik araç olarak kullanımının radyograf kadar güvenilir olabileceğini göstermektedir (kappa0,637). Sonuç: Çalışmanın sınırları dahilinde bulgularımız, okluzal kayıt mumlarında oluşan yırtık bölgelerin prenıatür kontaktı bölgeleri yansıttığı fikrini desteklemektedir. Bu yüzden bu kayıt mumlarının radyografiyle kombinasyonunun, travmatik oklüzyonun teşhisinde prediktif bir kriter olarak kullanılabileceği düşüncesindeyiz. Bu sistem sadece radyograflarla teşhis edilen doku hasarları meydana gelmeden önce travmatik oklüzyonun erken teşhisinde kullanılabilir görüşünü taşımaktayız.

Aim: Examination methods such as mobility, fremitus and probing attachment levels are used in combination with radiography to identify ocdusal trauma.The evaluation of ocdusal recording waxes and patient models are commonly used in prosthodontics and orthodontics, but not frequently utilized in periodontal practice. The aim of this study is to evaluate the safety and predictibility of using recording wax for the determination of premature contacts before the clinical characteristics of tissue injuries are present. Material and Method: We used radiographs and models of 101 teeth in 43 patients that were referred to our Clinic. The probing depth and attachment levels were evaluated at 6 sites of each tooth via computerized periodontal probing (Florida Probe®-version 3). We chose non-mobile teeth that had 0-5 mm clinical attachment loss and 0-3 mm probing pocket depth. We examined cast models, ocdusal recording waxes and radiographs of these patients to determine ocdusal trauma. The results were evaluated by Kappa test. Results: Our results revealed a statistically significant reliability (kappa0,637) for the utilization of ocdusal recording waxes in the assessment of traumatic occlusion when compared to radiographic assessment as a diagnostic tool for traumatic occlusion. Conclusion: Under the limitations of the study, our results suggest that ocdusal recording waxes demonstrate traumatic occlusion with ripped areas and so, we may use them in combination with radiography as a predictive criteria for the diagnosis of traumatic occlusion. This system can be used to determine the early stage of traumatic occlusion that do not result in tissue injuries as determined by radiographs.