Erken ergenlik ile izlenen hastalarda tedavi alan ve tedavi almayan grubun klinik ve antropometrik bulgularının karşılaştırılması

Abstract

Amaç: Erken ergenlik ile izlenen gonadotropin releasing hormon analoğu(GnRHa) tedavisi alan ve almayan hastalar karşılaştırılarak, erişkin final boylarının(EFB) karşılaştırılması, antropometrik değerlerin değişimi, tedaviye yanıtlarını etkileyen faktörlerin belirlenmesi ve tedavinin beden kitle indeksi(VKİ) üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmada 140 hasta, GnRHa tedavisi alan hastalar Grup 1 (n:59) ve tedavi almayan hastalar Grup 2 (n:81) olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Hastaların, başvuru anında, 6. ay, 12. ay, 24. ay ve 36. aydaki antropetrik ölçümleri, özgeçmiş, soygeçmiş, labaratuvar ve görüntüleme bulguları kaydedildi. Bulgular: Hastalarımızın %92’si kız hastaydı. Hastaların %11,42’si gestasyon haftasına göre düşük doğum ağırlığı(SGA), %15’i gestasyon haftasına göre yüksek doğum ağırlığı(LGA) doğum öyküsüne sahipti ve Grup 1’de SGA çocukların (107 ay), Grup 2’de LGA çocukların (95 ay) menarş yaşının ortalamaları toplumdan daha düşük bulundu. Bazal estrasiol(E2), lüteinleştirici hormon(LH) ve folikül stimüle edici hormon(FSH) değerleri ilk başvuruda Grup I’de önemli oranda yüksekti (p<0,05). Grup 1’de başvuru sırasındaki VKİ ortalaması tedavinin 36. ayında azalmış bulundu (Sırasıyla 1,55±3,59 / 0,52±1,66). Grup 1’de öngörülen erişkin boy(ÖEB) SDS değerleri ilk başvuruda -0,31±1,31, 36.ayda -0,72±1,29 olup azaldığı görüldü, Grup 2 de azalma olmadı. Grup 1’de EFB’ye ulaşan 14 vakanın tamamı hedef boy(HB) aralığında veya üzerinde (HB±1 SDS) EFB’ye sahipti. Grup 2 de 36 hasta EFB’ye ulaştı, 5 hasta (13,88) HB aralığının altında kaldı. Sonuç: Çalışmamızda SGA doğum oranı insidansı toplumdakinden fazlaydı ve SGA, LGA çocukların menarş yaşının daha düşük olduğu saptandı. GnRHa tedavisinin VKİ üzerinde olumsuz etkisi saptanmadı. Grup 1’de hastaların ÖEB’lerinin Grup 2’den daha düşük olmasına rağmen tedavi sonrası EFB’lerinin HB aralığında sonlanması tedavinin etkinliğini göstermektedir ancak kanıt için daha fazla sayıda hasta ile çalışmaya ihtiyaç vardır.

Aim: The aim of this study was to compare the patients who received and did not receive Gonadotropin releasing hormone analogue (GnRHa) treatment, to compare the adult final height(FH), the change in anthropometric values, to determine the factors affecting the response to the treatment and to evaluate the effect of the treatment on body mass index (BMI). Materials and Methods: In the study, 140 patients were divided into two groups as Group 1 (n:59) patients who received GnRHa treatment and Group 2 (n:81) patients who did not receive treatment. Anthropetric measurements, history, family history, laboratory and imaging findings of the patients at the time of admission, at the 6th, 12th, 24th and 36th months were recorded. Results: 92% of our patients were female patients. 11.42% of the patients had a history of small for gestational age(SGA) and 15% of them had large for gestational age(LGA) birth history. The mean age at menarche of SGA children (107 months) in Group 1 and LGA children (95 months) in Group 2 were found to be lower. Basal Östradiol(E2), luteinizing hormone(LH) and follicle stimülating hormone(FSH) values were significantly higher in Group I at the first admission (p<0.05). In Group I treated with GnRHa, the mean BMI SDS was 1.55±3.59 at admission and 0.52±1.66 at 36 months. Pedicted adult height(PAH) SDS values in Group 1 were0.31±1.31 at the first admission, -0.72±1.29 at 36 months, and decreased in Group 2. All 14 cases in Group 1 who reached final height(FH) had FH in the height target height(TH) range or above (TA±1 SDS). In group 2, 36 patients reached FH, 5 patients (13.88) remained below the TA range. Conclusion: In our study, the incidence of SGA birth rate was higher than that in the general population and SGA children were found to have a lower age at menarche. No negative effect of GnRHa treatment on BMI was detected. Although the PAH’s of the patients in Group 1 were lower than those in Group 2, the fact that their FH’s ended in the TA range after treatment shows the effectiveness of the treatment but Further studies with larger numbers of patients are needed for evidence.