Tip I Diabetes Mellitus'lu Hastalarda Nefropati, Retinopati İle Plazma Lipid ve Lipoprotein Düzeyleri

Abstract

39 ÖZET Bu çalışmada Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı'nda IDDM tanısı ile takip edilen hastalarda idrarla albümin atılım düzeyleri ölçüldü, ve bu proteinin atılımı ile diyabetin süresi, metabolik kontrol, kronolojik yaş, diyastolik ve sistolik kan basıncı arasındaki ilişki incelendi. Çalışmaya alınan 32 hastanın 14'ü erkek ve 18'i kızdı ve yaşlan 6-19 yıl arasında değişmekteydi. Diyabetik hastalar, hastalık sürelerine göre 1-5 yıl (Grupi), 5 yıl üzeri (Grup 2) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Kontrol grubu yaşları 6-18 yıl arasında değişen, 17 kız, 13 erkek toplam 30 sağlıklı ve daha önce önemli bir hastalık geçirmemiş ve ilaç kullanmayan çocuktan oluştu. Kontrol grubu ile diyabetik hastalar yaş ve cinsiyet dağılımı bakımından benzerdi. Grup 1'de üç hasta ve Grup 'de üç hasta olmak üzere 32 diyabetik hastanın 6'sında (%18,7) mikroalbuminüri (30-300 mg/gün) saptandı. Mikroalbuminüri ile diyabet süresi, metabolik kontrol, kronolojik yaş, diyastolik ve sistolik kan basıncı arasında bir korelasyon bulunamadı. IDDM'li hastalarda GFH değerleri kontrol grubuna göre yüksek bulundu. Glomerüler hiperfiltrasyon nefropati gelişiminin erken bulgusu olup, mikroalbuminüri gelişimi için risk faktörü taşıması ve mikroalbuminüri saptadığımız altı hastanın dördünde GFH düzeylerini yüksek olarak saptamamız hastaların daha sonraki kontrollerinde dikkatle izlenmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Otuziki diyabetik hastanın 3'ünde (%9,3) direkt oftalmolojik muayene ile retinopati saptandı. Retinopati ile diyabet süresi, metabolik kontrol ve kan basıncı arasında ilişki bulunamadı. IDDM'li hastalarda trigliserid düzeyi ile retinopati ve nefropati başlama yaşı ve sıklığı arasında ilişkinin literatürde gösterilmiş olması ve çalışmamızda diyabetik hastaların kontrol grubuna göre trigliserid düzeylerinin yüksek bulunması bu hastaların komplikasyonlar açısından dikkatle izlenmesi gerektiğini göstermektedir. Çalışmamızda diyabetik hastaların %56'sında çok kötü glisemik kontrolü gösterir şekilde HbA-ıc'nin yüksek saptanması, bu hastalarda komplikasyonların önlenmesi açısından iyi bir metabolik kontrole ihtiyaç olduğunu vurgulamaktadır.