Çocuk deplase suprakondiler humerus kırıklarının tedavisi (üç farklı tedavi yönteminin incelenmesi)

Abstract

Amaç: Suprakondiler humerus kırıkları, çocuk dirsek kırıkları içerisinde en fazla görülen kırıklardır. Ayrıca bu kırıklar birçok komplikasyonlara neden olabildikleri için iyi takip ve tedavi gerektirmektedirler. Deplase suprakondiler humerus kırıklarının tedavisinde birçok tedavi yöntemi ileri sürülmesine rağmen, bu konuda bir görüş birliğine varılamamıştır. Bu çalışmanın amacı; Kapalı redüksiyonalçı uygulaması, iskelet traksiyonualçı uygulaması ve açık redüksiyonKirschner teli ile internal fiksasyon metodlarının geç sonuçlarını araştırmaktır. Çalışma planı: Ocak 1986-Mart 1999 tarihleri arasında, 53 deplase suprakondiler humérus kırığı tedavi edildi. Hastların ortalama yaşı 8.0 ve 4/7 erkek, 12'si kız çocuğu idi. Sonuçlar Flynn kriterlerine göre değerlendirildi. Bulgular: Çalışmanın sonuçlarına göre, olguların 31'inde mükemmel, 9'unda iyi, 5'inde orta ve 8'inde kötü sonuç elde ettik. Kapalı redüksiyonalçı uygulaması, iskelet traksiyonualçı uygulaması ve açık redüksiyonKirschner teli ile internal fiksasyon metodlarında sırası ile % 28.6, % 14.3 ve % 12.8 oranında kötü sonuç elde ettik. Sonuç: Çalışmamızdan elde ettiğimiz veriler, deplase suprakondiler humérus kırıklarının tedavisinde kapalı redüksiyonalçı uygulamasının en kötü sonuçları verdiğini gösterdi.

Bacground: Supracondylar fractures of the humerus are the most common fracture pattern of the elbow in childhood. They require close follow-up subsequent to successful treatment, because of having a great risk of many complications. Many treatment methods have been described for the treatment of displaced supracondylar fractures of the humerus, however it has not been reached a consensus for the choice of the treatment. The purpose of this study is to investigate the late results of three different treatment methods, closed reductioncast immobilization, skeletal tractioncast immobilization and open reductioninternal fixation by K-wires. We also aimed to compare these methods with the results of current literature. Methods: Fifety-three (41 boys and 12 girls) displaced supracondylar humérus fractures were treated between lanuary 1986 and March 1999. The average age was 8.0 years. We evaluated the results of patients according to Flynn's criterias. Results: According to the results of the study, we obtained 31 excellent, 9 good, 5 fair and 8 poor results. The ratio of poor results of closed reductioncast immobilization, skeletal tractioncast immobilization and open reductioninternal fixation by K-wires were 28.6%, 14.3% and 12.8%, respectively. Conclusion: The datas in our study show that closed reductioncast immobilization results in the most poorest outcome in the treatment of displaced supracondylar humerus fractures.