Glukoz-insülin-potasyum (GİK) infükyonu uygulanmış dilate kardiyomiyopatili hastalarda radikal süpürücü enzim aktivitelerinin araştırılması / Günnür Demircan; Danışman Emine Dıraman
Abstract
Bu çalışmada, glukoz-insülin-potasyum (GIK) infüzyonu verilmiş dilate kardiyomiyopatili (KMP) hastalarda tedavi süresince ve tedavi sonrası eritrosit antioksidan enzim aktiviteleri araştırılmıştır. Bu amaçla, çalışmaya dilate KMP'li (EF[%40), New York Kalp Cemiyeti (NYHA) sınıflamasına göre grup III-IV kalp yetersizliği olan 41 hasta alınmıştır. Hastalardan 28'ine (GIK Grubu) standart tedaviye ek olarak 24 saatlik infüzyon şeklinde GIK solusyonu (% 30'luk 500 cc glukoz içinde 300 Ü insülin, 60 mEq KCL) verilmiştir. Diğer 13 hastaya ise (Kontrol Grubu) yine aynı süre ve miktarda % 0.9'luk NaCl solüsyonu intravenöz olarak verilmiştir. Tüm hastalardan 0., 2., 8., 12., 24., ve 48. saatlerde venöz kan örnekleri alınarak eritrosit süperoksit dismutaz (SOD), katalaz (CAT) ve glutatyon peroksidaz (GSHPx) aktivitesi ölçümü yapılmıştır. GIK verilen grupta, 24. ve 48. saatte ölçülen SOD değerlerinin 0. (p[0.05), 2. (p[0.05) ve 8. saatteki (p[0.05) değerlerle karşılaştırıldığında anlamlı olarak arttığı gözlenmiştir. GIK verilen grupta, bazal (0. saat) değerlere göre tedavi süresince ve tedavi sonrasındaki CAT aktivitesinde artış eğilimi görülmüştür. Ancak fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p]0.05). GSHPx aktivitesinde ise; takip sırasında GIK grubunda anlamlı değişiklik görülmemiştir (p]0.05). Kontrol grubunda ise bazalde, tedavi süresince ve tedavi sonrasında ölçülen SOD, CAT ve GSHPx aktiviteleri benzer bulunmuştur (p]0.05). GIK ve kontrol grubunun 0., 2., 8., 12., 24. ve 48. saatte ölçülen SOD, CAT ve GSHPx değerlerinin ayrı ayrı iki grup arasındaki karşılaştırılmasında anlamlı fark saptanmamıştır (hepsi için p]0.05). Sonuç olarak, dilate kardiyomiyopatili hastalarda standart tedaviye ek olarak GIK solüsyonunun verilmesi, miyokardiyal oksidatif stresi azaltarak metabolik anlamda düzelme sağlayabilir. Bu da, devam eden miyosit kaybını engelleyerek hastaların daha iyi klinik seyir izlemesinde katkı sağlayabilir.
